– Оҳ, ин чӣ балое буд?! Ин бало рўзи шанбе рух дод. Дар уфуқ абрҳои сиёҳтоб, хокистарӣ ва арғувонӣ тўда-тўда болои ҳам ҷамъ мешуданд. Меҳмонон паси ҳам ба хонаи Ҳоҷӣ Бобо меомаданд. Не, номи ў Кайк аст. Вале ҳама ўро Песак мегуфтанду ҳатто бо ў салом намекарданд. Аз рўзе ки …

Субҳи рўзи Татяна[1] ягон зарра ба зимистон монандӣ надошт. Чун рўзи тирамоҳ тира буду боронӣ. Нафақахўр – Бобохол: марди хеле пиронсоли қадпасти лоғар, вале ҳанўз бақувват ба мухобира омаду ҳангу мангаш канд. Гўиё тамоми нафақахўрони ноҳия ин ҷо ҷамъ омада буданд. Мухобира пур аз кампиру мўйсафед ва сўҳбату шавқуну ғалоғула. …

– Худоё! Худои меҳрубон! Бар сарам раҳмат расон! Аз гадоӣ деҳ амон! Зиндагии ў саропо ғаму дард! Рўзу шаб, шабу рўз! Аз бедорӣ ба хоб ва аз хоб ба бедорӣ! Ҳам рўзу ҳам шаб дар пероҳани оҳ месўхту месўхт! Рў ба само шеван мекашид! Инак, боз як рўзаш ба шаб …

Сорохон – ходими калони шўъбаи вазорат, ки аз дар базўр медарояду ба нақлиёт дарояд, ҷои се касро бемалол банд мекунад, як соат дер ба кор омада, «уф-ф!» – гўён ҷусаашро ба рўи курсӣ партофт. Ва бо ҳазор сўзу гудози андўҳомез ба таассуфхўрӣ даромад. – Оҳ, дилу ҷигарам сўхт-е!.. Оҳ, вуҷудам …

ДИЛРЕЗАҲО   Ҷавоне аз хирадманде пурсид: – Чӣ кунам, ки қарзи модар ба ҷо орам? Посух дод: – Ангишт даруни оташдони сарди кулбаи модар бишав.   *   *   *   Дўш аз пири пуртадбир пурсидам: – Дар зиндагӣ чӣ кунам? Гуфт: – Бисўз, вале гармӣ бидеҳ, на дуд.   *   …

Ўро табъ вожгун буду дил чун шоми ғарибон сиёҳ. Дар курсии корӣ менишасту на маҷоли сухан ва на майли амале дошт. Вай ҷавонмарде буд: зебо, зиндадилу хушгап, ба дилаш ғамро роҳ намедод. Аз он рўзе, ки ҳаёт дар ҷумҳурӣ ноором гашт, ў ҳам тағир ёфт. Чашмонаш чукида ва суп-сурх. Гўё …

Ид буд он рўз! Зеботарин ид – иди занон, занони тамоми дунё! Пирамард аз ҳаррўза барвақттар хеста, як сабад гулдаста тайёр кард. Рўз акнун сафед шуда меомад, қуллаҳо бошад, кайҳо ғарқи нўри офтоб гашта, нофармону норинҷӣ метофтанд. Пирамард чашмонашро нимкоф карда, ба осмон менигарад. Ҳаво басо дилкаш буду дилкушо. Бо …

Онҳо дар як деҳа, дар як рўз ба дунё омада буданд: Мастон субҳ, Айюб шом. Ҳамроҳ дар кўчаву паскўча даву тоз ва ҷангу ҷанҷол намуда, ба синни ҳафт расиданду ҳамроҳ ба мактаб рафтанд. Паси як парта менишастанд. Мастон ба Айюб мегуфт, ки ман аз ту калон, бояд маро ҳурмату эҳтиром …

Ибтидои рўзи харобу хастаи тирамоҳ. Шамолаки сарде мевазид. Шохҳои дарахтон алвонҷ мехўрданд ва баргҳои тиллоранги онон лаҳзае дар осмон пар-пар карда, ба зери по меафтоданд. Дили Асад-бобо ки ба чайқовбозор равона буд, аз набудани мошин танг гардида, бесаброна ин тарафу он тараф рақсак мерафт. Дам ба дам ба умед ба …