Устод Садриддин Айнӣ дар китоби “Таҳзиб-ус-сибён, ки ҳанўз дар оғози садаи 20-ум эҷод намуда буданд, навиштаанд: “Дар дунё бахтёр он касе аст, ки соҳиби илм ва дониш бошад”. Ҳаққо, ки рост аст! Касе барои анўхтани дониш аз сидқ талош мекунад, ба орзуҳояш мерасад ва зиндагӣ барояш ширину гуворо ва саховатманд …

Рўз то рўз равобити сиёсию иқтисодии Тоҷикистон бо давлати овозадори Чин, ки аз шаш як ҳиссаи аҳолии кураи замин дар он маскун аст, густариш меёбад. Чин кишвари фарҳанги бузургест, ҳам аз дидгоҳи фарҳанги мардумсолорӣ, ҳам сиёсӣ ва ҳам бо намунаҳои беназири ҳунари синамо, адабиёт, опера, мусиқӣ, ки ҳар яке ганҷинаҳои …

Имрўз хушбахтона ва бадбахтона китоб бешумор нашр мешавад. Бадбахтона барои он, ки бисёре аз ин китобҳо ба қавли Низом Қосим “селборони харобикореанд, ки дар роҳи худ на мазраъҳои ҳавасро барҷо мегузоранду на киштаҳои завқро”. Хушбахтона барои он, ки китобҳое ҳам ҳастанд, ки сабаби ташаккули завқу салиқа, тафаккуру парвози баланди хаёлоту …

Парда Ҳабиб бо нахустмаҷмўаи ашъораш “Қаламчаи ток” (1990) ҳамчун шоири андешаманду борикбин ва ҷўянда арзи вуҷуд кард. Ин буд, ки тайи як муддати кўтоҳ мухлис ва ҳаводорони зиёде пайдо намуд. Вале чанд сол хомўшӣ ихтиёр кард. Дар ин бора шоир Низом Қосим менависад: “Баъдан ў хомўшӣ ихтиёр кард ва муддатҳо …