Мошини тамғаи ЗИЛ пас аз сӣ-чил километр роҳи пасту баланд, баъзе ҷойҳояш мумфаршу баъзе қисмҳояш шағалпўш ва ҷо-ҷо поргишударо тай кардан, ногоҳ аз  ҳаракат бозмонд. Ронанда «ё тавба, тавба!» гўён ҳаросон онро  дар канори роҳ боздошт. -Тинҷӣ? – пурсидам ман, аз ин рафтори ронанда ҳайрон шуда. Чашмони калон-калони ў, ки …

Каждуме заҳри мазаррат6 дар неш ва тири хабосат7 дар кеш азимати сафар кард. Ногоҳ бар лаби обе паҳновар расид, хушк фурў монд: на пойи гузаштан ва на ёройи бозгаштан. Сангпуште он маъниро аз вай мушоҳада кард, бар вай тараҳҳум намуд ва бар пушти худаш савор кард ва худро дар об …

Роҳ дур асту хаёлам парешон. Мехостам мошин болу пар барораду ба парвоз ояд. Ҳарчанд, ки ронанда ҳаддалимкон суръатро меафзуд. Гоҳо чунин мешавад, ки дар як он зиндагӣ маънии дигар пайдо менамояд. Дирўз ҳамроҳи ҷўраҳоям маҳфил ороста, то поси шаб сўҳбат доштам, ки телеграмма оварданд. Хондаму ҳуш аз сарам парид. «Агар …

Вай дар латофати сухан ва диққати маонӣ ба мартабаест, ки беш аз он мутасаввир 156 нест. Аммо муболиға дар он шеъри вайро аз ҳадди салосат берун бурдааст ва аз чошнии ишқу муҳаббат холӣ монда. Дар эроди амсол ва ихтиёри баҳрҳои сабук бо қофияҳову радифҳои ғариб, ки саҳлу мумтанеъ аст, татаббўъи157 …

Вайро дар ғазал тариқи хос аст. Аксар қофияҳои тангу радифҳои ғариб ва баҳрҳои хушоянда, ки асл дар шеър, хосса дар ғазал, мулоҳизаи инҳост, ихтиёр кардааст. Лоҷарам, аз иҷтимои онҳо шеъри вайро ҳолате ҳосил омадааст, ки агарчӣ ба ҳасаби 162 бодиназар осон менамояд, аммо дар гуфтан душвор аст. Ва лиҳозо 163 …

Дар шеър мутафаннин 159 аст ва қасидаю ғазалу маснавиро варзида ва ҳамаро ба камол расонида. Ва татаббўи Хоқонӣ мекунад. Ҳарчанд дар қасида ба вай нарасида, аммо ғазалро аз вай гузаронида. Ғазалҳои вай ба воситаи маонии ошно, ки арбоби ишқу муҳаббат ба ҳасби завқу виҷдони худ онро дармеёбанд, мақбули ҳама кас …